ကမာၻပ်က္ေစခဲ့တဲ့ ဧၿပီ (၁၀) ရက္

ငယ္ငယ္ကတည္းကေပါ့....
အေဖနဲ႔ တူတူသြားခဲ့တဲ့ေနရာေတြကို....
ျပန္သတိရမိတယ္....။

တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ...
က်မရဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ..
မေမ႔ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ေလးေတြကိုလဲ..
ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္....။

က်မက... ေဖေဖသြားေလရာလိုက္သြားတတ္သလို...
ေဖေဖကလည္း က်မကို ေခၚသြားလို႔ရရင္ ေခၚသြားေလ့ရွိပါတယ္...


က်မရဲ့ေဖေဖက... က်မတို႔မိသားစုကို.... အရမ္းခ်မ္းသာေအာင္ မရွာေဖြေပးႏုိင္ေပမဲ့.... ေနဖို႔စားဖို႔လံုေလာက္တဲ့... လူလတ္တန္းစားထဲမွာ က်မတို႔မိသားစုက အပါအ၀င္ျဖစ္ၿပီး.. ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုေလးတခုကို ေဖေဖက ဖန္တီးေပးခဲ့ပါတယ္....။

အရက္ေသာက္တတ္တဲ့ ေဖေဖက ညေနအိမ္မျပန္လာတုိင္း... ေမေမက က်မကို လိုက္ေခၚခိုင္းလို႔... ရြာထဲက အရက္ဆိုင္ေတြဆီ ႏွံ႔ေနအာင္ သြားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားရင္... ဒီအခ်ိန္မွာ ရွက္သလိုလိုျဖစ္မိေပမဲ့.... အဲဒီတုန္းက..ကေလးသဘာ၀.. ေဖေဖ့ေဘးမွာ ထုိင္ရင္း အျမည္းစားၿပီး...ေဖေဖ့ကို ေစာင့္ေနရတာကိုက က်မေပ်ာ္ေနခဲ့တာဘဲ.....။

ညဘက္ေတြဆိုရင္... ေဖေဖက ၀တၳဳေတြဖတ္တဲ့အခါတိုင္း... စာမက်က္ဘဲ...ေဖေဖ့ေဘးမွာ အတင္း၀င္ၿပီး ၀တၳဳလုိက္ဖတ္ခဲ့တဲ့ ညေတြကိုလည္း မွတ္မိေသးပါရဲ့ေဖေဖရယ္....။

က်မ ငါးတန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးလို႔... ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ... က်မတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုကို... ကံၾကမၼာမုန္တိုင္းက တုိက္မွန္းမသိတိုက္ခတ္ခဲ့တယ္....။

ေဖေဖစၿပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ... ေဖေဖအရမ္းႀကိဳက္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကို မနက္စာေကၽြးၿပီး ေဆးတုိက္ေတာ့...ေဖေဖမစားႏိုင္ခဲ့ဘူး...။

ကေလးသာသာရွိေသးတဲ့က်မကေတာ့... ေဖေဖမစားႏုိင္တဲ့ အသီးေတြ.. မုန္႔ေတြကို စားရလို႔.. ေပ်ာ္ေနခဲ့တာကို စဥ္းစားတိုင္း... စိတ္ထဲမွာ ေဒါသထြက္မိတယ္....။

ရင္ေတြအရမ္းပူလို႔ဆိုၿပီး... ေရပုလင္းကို အၿမဲတမ္းဖက္တြယ္ထားတတ္တဲ့ေဖေဖက... သစ္တိုသီးစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔... သားအဖႏွစ္ေယာက္.. သစ္တိုသီးအကင္းေတြကိုေကာက္ၿပီး... ဆားအစပ္ေတြနဲ႔တို႔စားၾကတာလဲ ျမင္ေယာင္ေနမိေသးတယ္...။

အဲဒီတစ္ညမွာေတာ့....ေဖေဖေနမေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး... က်မတို႔ညီအစ္မေတြအားလံုး... ေဖေဖ့ေဘးမွာ ေမေမကေခၚသိပ္လို႔အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ....

ဧၿပီလ (၉) ရက္ေန႔.. မနက္ (၃) နာရီထိုးမွာ... ေမေမ၊ ေဒၚေလးနဲ႔ ဦးေလးတို႔... ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔... ေဖေဖ့ကို ေဆးရုံေခၚသြားေတာ့.... က်မက ဒီေန႔ေဖေဖ ေဆးရုံရက္ခ်ိန္းရွိလို႔ သြားၾကတယ္ေပါ့.....။

အဲဒီတစ္ေန႔လံုး.... အဖိုး၊အဖြား.. ဦးေတြ၊အေဒၚေတြ...အားလံုးအလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတယ္...။

အဖိုးကေဆးရုံကိုလိုက္သြား.... အေဒၚေတြက စြပ္ျပဳတ္ေတြျပဳတ္ေပါ့....။ က်မတို႔ကေတာ့ ေဖေဖေဆးရုံတက္လို႔.. သက္သာသြားရင္.. ျပန္လာမယ္လို႔ဘဲ.. ယံုၾကည္ခဲ့တယ္....။

အဲဒီညက... က်မတို႔ညီအစ္မေတြ.... အေဒၚအိမ္မွာသြားအိပ္ခဲ့ရတယ္....။ ဒါေပမဲ့.. ည (၁၁) နာရီထိုးေလာက္မွာ.... ေဆးရုံလုိက္သြားတဲ့ အေဒၚက ေရာက္လာၿပီးေတာ့..

...အိမ္ေသာ့ေပး... ကေလးေတြပါေခၚခဲ့တဲ့... သူတို႔ျပန္လာၾကၿပီ....

အေဒၚက က်မတို႔ကို

...သမီးတို႔ ထၾက... ထၾက.. အိမ္ျပန္ရေအာင္....

က်မတို႔ညီအစ္မေတြအားလံုး... အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔.. အိမ္ျပန္ေရာက္သြားေတာ့.. ေဖေဖ့ကို ေဆးပုလင္းတန္းလန္းနဲ႔..ေတြ႔ရတယ္... အိမ္မွာလည္း လူစံုတက္စံုေပါ့...။

ေမေမကငိုေနလို႔... ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုၿပီး... တခ်က္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားေပမဲ့.... မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာရွိတဲ့... ေဒၚငယ္ေဘးမွာသြားထိုင္ေတာ့... ေဒၚငယ္က ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ေနတယ္...

...အဲဒါဘာလုပ္ဖို႔လဲေဒၚငယ္.... လို႔ေမးလိုက္ေတာ့...
ေဒၚငယ္က..... ေဖေဖေသာက္ဖို႔...တဲ့....

ကေလးျဖစ္ေပမဲ့.... ေဖေဖ့ရဲ့ အသက္ရွဴသံျပင္းျပင္းေၾကာင့္ က်မအိပ္လို႔မရခဲ့ဘူး..... အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္... အဲဒီအသက္ရွဴသံေတြကို... ေၾကာက္လဲေၾကာက္ေနခဲ့တယ္.... ပင္ပင္ပန္းပန္းအသက္ရွဴေနရတဲ့... ေဖေဖ့ကိုလဲ သနားတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ဘဲ..မိုးလင္းလာတယ္.... ေဖေဖ့ရဲ့အသက္ရွဴသံေတြက ပိုက်ယ္လာတယ္.... အဲဒီအခ်ိန္မွာ... က်မစၿပီးေတာ့..တကယ္လို႔ေဖေဖသာ... ငါတို႔မိသားစုကို.. ခြဲသြားခဲ့ရင္ဆိုတဲ့အေတြးကို....ေတြးလာတယ္....။

က်မ အရမ္းကို တုန္လွဳပ္သြားခဲ့တယ္... က်မဘ၀မွာ တခါမွမေတြးဖူးခဲ့တဲ့အေတြးမို႔... ဘာလုပ္ရ..ကိုင္ရမွန္းမသိဘဲ....မ်က္ရည္ေတြနဲ႔.... ဘုရားစင္အေရွ႕မွာ... ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ရွိခုိးၿပီး..ဆုေတာင္းေနခဲ့မွန္းေတာင္ ... မမွတ္မိေတာ့ဘူး....။

ဒါေပမဲ့ ကေလးျဖစ္တဲ့ က်မရဲ့ဆုေတာင္းကိုဘဲ... ဘုရားကအေလးမထားတာလားေတာ့မသိဘူး...

မနက္ (၆) နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့... ေဖေဖ့ဆီက ေဆးပုလင္းေတြကိုျဖဳတ္လိုက္ၾကတယ္....။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မကအိမ္ေရွ႕ဘုရားခန္းထဲမွာေပါ့.... ေဖေဖ့အသက္ရွဴသံေတြတိုးသြားလို႔... ေဖေဖ.. သက္သာလာၿပီအထင္နဲ႔... အခန္းထဲကို ေျပး၀င္ၾကည့္ေတာ့... ေမေမက ေဘးနားမွာငိုလို႔... အဖိုးနဲ႔... အဖြားက ေမေမ့ကို...

....သူလြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္သြားပါေစ... သမီးတို႔ရဲ့ငိုသံေတြကို... သူမၾကားပါေစနဲ႔.... တဲ့....

ဒီတခါမွာေတာ့... က်မအျဖစ္က ရိပ္မိေတာ့ တခင္းကုန္ေနၿပီဆိုသလိုမ်ဳိး.... က်မအေၾကာက္ဆံုးတေန႔တေန႔ရဲ့ ျမင္ကြင္းကို ဘာမွမသိလိုက္ပါဘဲ... ေရာက္ခဲ့တယ္...။

က်မကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့ေဖေဖက... မ်က္စိေတာင္မဖြင့္ႏိုင္ဘဲ... တျဖည္းျဖည္းၿငိမ္က်သြားသလို.... ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ကန္ေတာ့ရင္းနဲ႔... က်ခဲ့တဲ့ က်မရဲ့ မ်က္ရည္ေတြလည္း.... အဲဒီေနရာမွာဘဲ ခမ္းေျခာက္သြားခဲ့တယ္....။

ရုပ္ရွင္ေတြဗီဒီယိုေတြထဲကလို.... က်မ..ေမ့လဲမက်သြားပါဘူး...။ ဒါေပမ... ေဖေဖ့ရဲ့ ပံုရိပ္... လူေတြရဲ့လွဳပ္ရွားမွဳ... ေမေမ့ရဲ့ အငိုမ်က္ႏွာ... ျမင္ကြင္းအားလံုးက... က်မႏွလံုးသားရဲ့ အနက္ရွဳိင္းဆံုးတစ္ေနရာမွာ...