".. သား.. မင္းတကယ္ႀကိဳးစားရဲ့လား..
.. ဟုတ္ကဲ့.. အေမ..
.. တကယ္.. ေသေသခ်ာခ်ာႀကိဳးစားတာအမွန္ေနာ္...
..ဟုတ္ပါတယ္..
.. ဒါဆို မပူနဲ႔သား.. မင္းတကယ္ႀကိဳးစားေနတာမွန္ရင္ မေအာင္ျမင္စရာမရွိဘူး...
..ေအာင္ျမင္လိမ့္မယ္.. မႀကိဳးစားေတာ့ဘူးဆိုမွသာ တကယ္ရွဳံးသြားတာ.."
လူမည္းဆင္းရဲသားေလးဘ၀ကေန အေမရိကန္ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေရးေလာကရဲ့ ထိပ္သီးပုဂိုလ္တဦးဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဂၽြန္ဟာရိုးလ္ဂၽြန္ဆင္ကို စြမ္းအားျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ စကားေလးပါဘဲ...
တကယ္ေတာ့...ဒီစကားေလးဟာ သူ႔တေယာက္အတြက္တင္မက.. လူတိုင္းအတြက္ အသံုး၀င္ေစတဲ့ စကားေလးပါဘဲ...
အခုလက္ရွိ.. ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေန.. လူထုဆႏၵခံယူပြဲမွာလဲ.. ဒီအတိုင္းပါဘဲ.. လူေတြေျပာေနၾကတာ.. ျဖစ္ႏိုင္ရုံတင္မကဘူး.. မွန္ေနတာက... အခုငါတို႔ မဲသြားထည့္ရင္.. ငါတို႔မဲထည့္တဲ့အတုိင္းျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး... ဒီစစ္အစိုးရက မဲလိမ္မွာဘဲတဲ့...
အဲဒါဘယ္သူမွမခန္႔မွန္းမိဘူးလား... အားလံုးခန္႔မွန္းမိရုံတင္မကဘူး... ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို သိေနတာဘဲ.... ဒါေပမဲ့...က်မအျမင္ကေတာ့ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္.. က်မတို႔ျပည္သူေတြအေနနဲ႔... တကယ္တမ္းလြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္.. လြတ္လပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ နည္းလမ္းကို အၿမဲတမ္းရွာၿပီးေတာ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံုသံုးေနရမွာဘဲ...
..ဖိႏွိပ္မွဳေတြအရမ္းမ်ားတဲ့... လြတ္လပ္မွဳလုံး၀မရွိတဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္ရဲ့ ေအာက္မွာေနရၿပီး.. လြတ္လမ္းကိုရွာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့... သူတို႔အခြင့္အေရးေပးရင္ေပးသေလာက္ယူၿပီး... က်မတို႔ရဲ့ တကယ့္ဆႏၵအမွန္ကို ေဖာ္ထုတ္ၾကရမွာဘဲ...
ငါထည့္ရင္လည္းမဲလိမ္မွာဘဲ... သြားလည္းမထည့္ဘူး... ၀င္လည္းမပါဘူး...ဆိုရင္ေတာ့... ႏုိင္ငံအေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖို႔အတြက္ .. တကယ္ႀကိဳးစားခဲ့ရဲ့လားလို႔ေမးမဲ့သူရွိရင္ တကယ္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္လို႔... ေျပာလို႔မေကာင္းတဲ့အေျဖမ်ဳိးလို႔.. က်မကေတာ့ ယံုၾကည္တယ္...
တခ်ိန္..ေနာင္လာေနာက္သားေတြကေမးလို႔.. အဲဒီလို စနစ္ဆိုးရဲ့ေအာက္မွာေနရတုန္းက... အစ္ကို၊အေဖ၊အေမ၊အမ တို႔က ဘယ္လိုပါ၀င္ခဲ့ၾကလဲေမးခဲ့ရင္... အားပါးတရနဲ႔ အေမတို႔ကေတာ့ မဲသြားမထည့္ဖူးလို႔ေျဖရင္ေတာ့.. မရဘူးလားဆိုရင္ေတာ့.. ရပါတယ္.. ဒါေပမဲ့.. အခက္အခဲေတြၾကားထဲက အေမ၊အေဖတို႔ကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လို ဆႏၵမဲေတြ ေပးခဲ့ၾကတာဆိုရင္ေတာ့... ပိုၿပီးဆန္းသစ္တဲ့ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ..အားက်အတုယူဖြယ္ ပံုျပင္ေလးတခုျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ က်မ အေသအခ်ာကို ယံုၾကည္ပါတယ္...
တကယ္တမ္းက.. ဘာမွမလုပ္ရင္ဘာမွမျဖစ္လာဘူး.. နည္းနည္းလုပ္ရင္ လုပ္သေလာက္ အက်ဳိးသက္ေရာက္မွဳရွိတယ္ဆိုတာကို ယံုၾကည္ၾကရင္... အလွမ္းမေ၀းတဲ့ မဲရုံဆီသြား.. ကိုယ့္မဲတျပားနဲ႔ စစ္အစိုးရဆီမွာ..ငါတို႔လြတ္လပ္ေရးေတြ ျပန္ယူၾကဖို႔...
".. သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ.. မင္းတို႔တကယ္ႀကိဳးစားၾကရဲ့လား..." လို႔ က်မေမးလိုက္မယ္..။
Tuesday, April 29, 2008
မင္းတို႔...တကယ္ႀကိဳးစားရဲ့လား
ငါ့ရဲ့သမိုင္း..
ငါ့အတြက္ဘဲငါၾကည့္...
အမ်ားနဲ႔မပူးေပါင္းဘူးဆိုရင္...
တခ်ိန္ေကာင္းစားရင္ေရာ..
ငါ့အတြက္ အက်ဳိးမရွိဘူးလား...။
ျပည္သူေတြ သံဃာေတြ...
အားလံုးဆႏၵေဖာ္ထုတ္ေနခ်ိန္မွာ...
ငါဆိုတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ႀကီး...
ငါ့အတြက္ဘဲငါဆက္လုပ္ရင္...
အေျပာင္းအလဲရလာတဲ့တခ်ိန္...
ငါ့သမိုင္းငါေရးလို႔...
ငါ့အတြက္ ရွက္ဖြယ္ႀကီးပါ...။
Monday, April 28, 2008
ငါ့့ရဲ့ခ်စ္သူ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔အနာဂါတ္ကို
အလင္းေပးသူ....
ေပ်ာ္ရႊင္မွဳနဲ႔ဘ၀ကို
အေရာင္တင္ေပးသူ...
အခ်ိန္ေတြကို
အဓိပၼါယ္ျဖည့္ေပးသူ...
ပူပန္မွဳေတြနဲ႔ဒုကၡေတြကို
မွ်ေ၀ခံစားေပးသူ...
ႏူးညံ့ေသာအခ်စ္နဲ႔
ၾကင္နာျခင္းကိုေပးသူ...
ငါ့ရဲ့ခ်စ္သူ.....။
ဆႏၵအမွန္..
အသက္မရွင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ငါမျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့..
မင္းမရွိတဲ့ဘ၀..
တကယ္အထီးက်န္လြန္းတာ..
ငါ၀န္ခံပါတယ္...။
အဲဒီအခ်ိန္...
ေကာင္းကင္ျပင္ကိုေငး...
ငွက္ကေလးတေကာင္သာျဖစ္ခဲ့ရင္...
အခ်စ္ေတြဖန္တီးေပးတဲ့...
ဒီကမာၻႀကီးနဲ႔...
ေ၀းရာကို ပ်ံထြက္သြားလိုက္ခ်င္တယ္...။
Tuesday, April 22, 2008
ေ၀ဖန္ေပးပါဦး....
ေဟ့... ငါ့ရဲ့ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၾကည့္ပါဦး...
စာတအားႀကီး ေရးတတ္တာေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့...
စိတ္ကူးေပါက္ေပါက္နဲ့ လိုက္ေရးထားတဲ့စာကို ကဗ်ာေလးမ်ားျဖစ္မလားလို့...
ညီမျဖစ္သူကို ၀မ္းသာအားရနဲ့ ေပးဖတ္လိုက္ကာမွ....
ဟင္း... ဘာႀကီးလဲဒါက...
စိတ္ထဲမွာ အြန္႔ခနဲေနေအာင္ ေအာင့္သြားတာဘဲ...
ကဗ်ာပါလို႔ေျပာၿပီး ေပးဖတ္တာေတာင္.. ဘာႀကီးလဲဆိုေတာ့...
ေတာ္ေတာ္စုတ္ျပတ္သတ္ေနပံုေပါက္တယ္...
ထားလိုက္ေတာ့...
အဲဒီလို ေအာင့္ေနရာကေန.. မ်က္ရည္ပါထြက္ခ်င္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာက အငယ္္ဆံုးညီမ...
ေပးဖတ္တဲ့စာကို အသံေနအသံထားနဲ႔ ဆိုေနလိုက္တာမ်ား ေရွးေခတ္က အလကၤာဖတ္ျပေနတဲ့အတိုင္းဘဲ... ကုန္းကုန္းဖတ္ၿပီးေတာ့ ရယ္ေနၾကတဲ့ ညီမႏွစ္ေယာက္လံုးကို စိတ္ကူးထဲမွာ ရယ္ခ်င္ဦးဆိုၿပီး ေခါင္းခ်င္းတိုက္ၿပီးေတာ့ ထုလိုက္ခ်င္တယ္....
စဥ္းစားၾကည့္ေလ.. ကိုယ္က ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႔ ေရးထားတဲ့စာကို သူတို႔က၀ိုင္းဟားေနတယ္ဆိုေတာ့...
ေအးေပါ့ေလ.. မေရးတတ္ဘူးဆိုေတာ့လည္း ဟားထားၾကဦးေပါ့... ေနာက္ဆိုရင္ သူတို႔ကိုလံုး၀မေပးဖတ္ေတာ့ဘူး...
ဒါကတပိုင္း...
ညီမေလးက အ၀တ္၀တ္ရင္ ဗရုတ္သုတ္ခေလးေတြနဲ႔ အရမ္းလွတယ္... အဲဒီေတာ့ က်မလည္း အဲဒါေတြ၀တ္ရင္ လွမွာဘဲဆိုၿပီး အပီအျပင္ဘဲ ၀တ္လိုက္တယ္... ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့လူေတြကို...
ေဟ့.. ဒီမွာၾကည့္ ငါလွလား...
တကယ္ေျဖရမွာလား..
အင္း.. လို႔ ေခါင္းညိတ္အၿပီးမွာေတာ့ သူတို႔တေယာက္တေပါက္ ျပန္ေျဖသံေတြၾကားမွာ... က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ ဖင္နဲ႔ေခါင္းနဲ႔ ေဆာင့္ၿပီးေသလိုက္ခ်င္တယ္....
ဟင္... နင္နဲ႔မလိုက္ပါဘူး.. ၀တုတ္မႀကီးလိုဘဲ...လို႔ေျပာသူကေျပာ
ဟားဟားဟား... ၾကည့္ပါဦး သူ႔ကို.. ၀က္၀ံႀကီးနဲ႔တူလိုက္တာ.. လို႔ အမည္နာမ တပ္တဲ့လူကတပ္...
ေအးေလ.. ဟုတ္တာဘဲ.. အဲဒါႀကီးမ၀တ္ပါနဲ့... ေန႔ေစ့လေစ႔ကိုယ္၀န္သည္ႀကီးနဲ႔တူတယ္... လို႔ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ အႀကံေပးတဲ့လူကေပးနဲ႔...
ဒါေပမဲ့.. က်မကလည္း အရုိးေက်ေက်.. အေရခန္းခန္း လံုး၀ကို မေလ်ာ့ဘဲ...
ဟာ.. ဟ.. ငါသိပါတယ္.. ငါနဲ႔မလိုက္ဘူးဆိုတာ..ဒါေပမဲ့ ငါႀကိဳက္တယ္.. ၀တ္မွာဘဲ..
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခ်က္ျခင္း ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္ေတြကို ေျပးခၽြတ္လိုက္ခ်င္တယ္... ဟန္မပ်က္သာေျပာခဲ့ရေပမဲ့.. ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီအ၀တ္အစားကို ထပ္မ၀တ္ျဖစ္တာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသိဆံုးဘဲ...
သူမ်ားရဲ့ ေ၀ဖန္အႀကံေပးမွဳကို လုိခ်င္တဲ့က်မ.. တကယ္တမ္းေပးလာေတာ့လည္း မေက်မနပ္နဲ႔ ေပးတဲ့လူကိုဘဲ ႀကိတ္ၿပီး စိတ္ဆိုးက်န္ခဲ့တာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး...
လူတုိင္းက အေ၀ဖန္ခံႏုိင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာၾကမယ္.. တကယ္တမ္း ေ၀ဖန္ခံႏိုင္တယ္ မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ တခ်ဳိ႔က အျပင္ကလူေတာင္ အကဲခတ္လို႔ရတယ္.. တခ်ဳိ႔လူေတြက်ေတာ့လည္း အျပင္လူအကဲခတ္လို႔မရဘူး...
ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့.. ဒီလူအေတာ္ကို ေ၀ဖန္ခံႏိုင္တယ္ဆိုေပမဲ့... ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္စီသိေနၾကမွာပါ.. အဲဒါက ငါဟာ အေ၀ဖန္ခံႏုိင္လား.. မခံႏုိင္ဘူးလားဆိုတာဘဲ...
အဲဒါေတာင္လွည့္ေျပာလိုက္ေသးတာက... နင္တို႔ကေပးေ၀ဖန္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ကိုဘဲေျပာတယ္...အေကာင္းေလးလည္း..နည္းနည္းေျပာပါဦး...
တိတ္ဆိတ္မွဳရဲ့ ေနာက္ကြယ္...
မ်က္ရည္ေတြက ေ၀ခဲ့ျပန္တယ္...
မင္းရဲ့ အဆံုးသတ္စာလႊာ
ငါ့အသည္းကို ေျခမႊေနေပမဲ့...
ဆက္ဖတ္ေနမိတုန္းဘဲ...
ႏွလံုးသားကေသြး..
မ်က္ရည္အျဖစ္ ပါးျပင္ေပၚစီးလာ...
နင္ငါ့ကို လံုး၀ကို မခ်စ္ခဲ့ဘူးတဲ့လား....
ငါငုိေနေပမဲ့...
ပတ္၀န္းက်င္က ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္စြာ...။
Monday, April 21, 2008
၀န္ခံခ်က္...
ယံုၾကည္ခဲ့မိလို ့…
ႏွလံုးသားဆတ္ဆတ္ခါ
နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာ…
ငါေနာက္ထပ္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး…
က်မဖြင့္ဆိုတဲ့ အခ်စ္အဓိပၸါယ္
ရူးသြပ္မွဳတခုနဲ ့ အသက္ရွင္ေနတယ္လို ့ ေျပာေနသံေတြကို ေလညွင္း ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ခ်စ္သူကို တမ္းတေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ဆိုတာ ခ်စ္တတ္တဲ့သူတိုင္း ခံစားဖူးတဲ့ အရာဆိုတာကို သိေနတာဘဲ။ ေျပာတဲ့လူေတြထဲကလည္း ေလညွင္းလို ခံစားရတဲ့လူ မရွိဘူးလို ့ ေျပာႏိုင္တာမွမဟုတ္တာ….
ညီညီရယ္…. ညီညီဆိုရင္ေရာ ေလညွင္းကို အဲလိုဘဲေျပာမွာလား…. ေလညွင္းသိပါတယ္.. ညီညီကေတာ့ နင္နဲ ့ ငါနဲ ့ အရင္လိုဘဲ ျပန္ေနၾကရေအာင္ဆုိတဲ့ စကားေတြကလြဲရင္ ေလညွင္းခံစားေနရတာေတြ အားလံုးကို လွ်စ္လွ်ဴရွဳထားႏိုင္တဲ့သူဘဲ…
ထားခဲ့တဲ့သူက ေမ့ႏိုင္ေပမဲ့ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ေလညွင္းရဲ့ အျပစ္ေတြပါဘဲ….
အားလံုးကို ေမ့ျပစ္ႏိုင္ၿပီလို ့ ေလညွင္းဘယ္ေလာက္ဘဲ ေျကြးေႀကာ္ ေျကြးေႀကာ္ အခ်ိန္ေတြၾကာလာေပမဲ့ သူက ေလညွင္းရဲ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ ရွိေနဆဲဆိုတာ သိေနတဲ့အတြက္ ငါးပါးသီလထဲက အနည္းဆံုး သီလတပါးကိုေတာ့ ေလညွင္း အၿမဲခ်ဳိးေဖာက္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ… ကိုယ့္ဘာကိုယ္ဘဲသိေနတယ္…..
အတူေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးရင္း ရူးေနခဲ့တာ အခ်ိန္ေတြေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ ၾကာေနခဲ့ၿပီ….
.. ေလညွင္း… နင္အခုခ်ိန္ထိ ညီညီ့ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတုန္းဘဲလား…
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အေမးအတြက္ ေလညွင္းရဲ့ အေျဖက …. ငါသူ ့ကိုခ်စ္ေနတုန္းဘဲ… ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီအခ်စ္က သူျပန္အလာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး… ငါသူ ့ကိုမေမၽွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ဘူး....
ဒီအခ်ိန္မွာ ေလညွင္းက အရင္လို ဆယ္ေက်ာ္သက္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ…
…. ေလ.. ေလညွင္းမဟုတ္လား…
အသံၾကားလို ့ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေလး အံ့ၾသတာကလြဲရင္ ေလညွင္း မတုန္လွဳပ္၊ စိတ္မလွဳပ္ရွားေတာ့ပါဘူး….
..ေအာ္.. ညီညီပါလား… ေနေကာင္းတယ္ေနာ္… နင္ဒီမွာဘာလာလုပ္တာလဲ…
.. အလုပ္နဲ ့ဆိုပါေတာ့… နင္ေရာ အခုဘာေတြလုပ္ေနလဲ…
…. ငါလား လူမွဳေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ေနတာ… နင္နဲ ့ေတာင္ မေတြ ့တာၾကာၿပီေနာ္… အလုပ္အဆင္ေျပရဲ့လား…
… ဒီလိုပါဘဲဟာ… နင္ကေတာ့ အရင္အတုိင္းဘဲေနာ္.. ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး..
.. နင္လည္း ဒီအတုိင္းပါဘဲ ညီညီရယ္…
ဒီလိုနဲ ့ သူနဲ ့ ျပန္ေတြ ့ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့….. ။
သူ ့ဘက္က ေလညွင္းကို စိတ္၀င္စားမွဳေတြ ျပန္ၿပီးေတာ့ ျပလာတယ္… တကယ္ပါ ေလညွင္းသူ ့ ကို မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တမ္း သူ ့ဆီက ျပန္ၿပီးေတာ့ ကမ္းလွမ္းလာေတာ့ သူ ့အတြက္ အေျဖ ေလညွင္းဆီမွာ အဆင္သင့္မရွိေနဘူး….
… ေလညွင္းရယ္… တခ်ိန္တုန္းက နင့္ကိုငါ နာက်င္ေစခဲ့တာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္.. တကယ္ဆိုရင္ နင္ဟာ ငါ့အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးဆိုတာ အခုခ်ိန္မွာ ငါပိုသိလာတယ္… ငါ့ကို ျပန္လက္ခံေပးပါ… နင့္ကိုငါ ေနာက္ထပ္ မနာက်င္ေစရပါဘူး… ငါကတိေပးပါတယ္…
သူေပးခဲ့တဲ့ ကတိေတြက ေက်နပ္စရာပါ… ခ်စ္သူဆီက အခုလို ေမတၲာေရာင္ျပန္ဟပ္လာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရမွာေပါ့….
ေလညွင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ခ်လိုက္တယ္….
… ညီညီ.. နင့္ရဲ့ စကားလံုးေတြက ငါ့အတြက္ ေက်နပ္စရာပါ… နင္ေျပာတဲ့ စကားေတြကိုလည္း ငါယံုၾကည္ပါတယ္… ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ နင့္မ်က္၀န္းမွာ ေလးနက္မွဳေတြ ငါျမင္ေနရလို ့ဘဲ…
… နင္ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ဆီျပန္လာမယ္လို့ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့အတြက္ နင္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါအံ့ၾသမိတယ္… ငါေလ နင့္ကို တခ်ိန္က သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္… နင္နဲ ့လမ္းခြဲၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ငါ အရမ္းခံစားခဲ့ရတာကို နင္သိရင္လည္းသိမွာေပါ့… အခု နင္ငါ့ဆီကို ေလးနက္မွဳေတြနဲ ့ ျပန္လာတဲ့အတြက္ ငါတကယ္၀မ္းသာမိတယ္….
..... ဒါေပမဲ့ ငါနင့္ကို လက္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး… ဘာျဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ငါ့ႏွလံုးသားက ေသသြားခဲ့တာ နင္နဲ ့လမ္းခြဲၿပီးတဲ့ အခ်ိန္တည္းကဘဲ… ေနာက္ၿပီး နင့္ကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္လည္းဘဲ… ငါ့ႏွလံုးသားနဲ ့အတူ ေသသြားခဲ့ၿပီေလ…
ညီညီ… အဲဒီတုန္းက နင့္ကို ခ်စ္ခဲ့တဲ့အခ်စ္က တႀကိမ္တခါတည္းဘဲ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့အခ်စ္မ်ဳိးပါ… အခုခ်ိန္မွာ အဲလိုအခ်စ္မ်ဳိးကို ငါ့ႏွလံုးသားက နင့္အတြက္ မေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး….
…. အဲဒါေၾကာင့္ နင့္အတြက္ အခ်စ္ ငါ့မွာမရွိေတာ့ဘူး.. ေနာက္တခုက ငါ့ႏွလံုးသားကို အဆိပ္သင့္ေစခဲ့တဲ့ အရာတခုကို ငါဘယ္ေတာ့မွ ထပ္ၿပီးေတာ့ လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး…
.. ဒီမွာ ညီညီ… ယံုၾကည္မွဳဆိုတာလည္း တခါတည္းဘဲရတယ္.. နင္ငါ့ကို ေသခ်ာသင္ေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာတခုက လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ ့ကိုမွ ပိုမခ်စ္ဘူး….
ေနာက္ၿပီး.. နင့္ကိုခ်စ္မိလို ့ ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားကို ငါအရမ္းသနားမိတယ္… ေနာက္တခါ သူ ့ကိုထပ္ၿပီးေတာ့ ခံစားရေအာင္ ငါမလုပ္ေတာ့ဘူး… ဒါေတြအားလံုးက.. နင္ငါ့ကို သင္ေပးခဲ့တာခ်ည္းပါဘဲ.. ဒီလိုေျပာရတဲ့အတြက္ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး… နင္နဲ ့ငါနဲ ့ အၿမဲတမ္း သူငယ္ခ်င္းေတြပါဘဲ…
ဒီတခါလည္း.. သူနဲ ့ ေလညွင္း လမ္းခြဲခဲ့ရျပန္ပါၿပီ… ဒါေပမဲ့ အရင္တုန္းကလို ေလညွင္း မငိုေတာ့ပါဘူး.. မခံစားရေတာ့ပါဘူး… ေလညွင္း သူ ့ကိုခ်စ္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ အခ်စ္မွာ ရယူပိုင္ဆုိင္လိုမွဳမရွိတဲ့ အခ်စ္မ်ဳိးလည္း ရွိတယ္ဆိုတာ လက္ခံတယ္ဆိုရင္ ေလညွင္းကို နားလည္ႏိုင္ၾကမွာပါ…..
Friday, April 18, 2008
စိတ္၏ထြက္ေပါက္
ရင္ထဲက ၀မ္းနည္းမွုေတြအတြက္ မ်က္ရည္ေတြက မ်က္၀န္းထဲမွာ ေနရာယူၿပီး ပါးျပင္ေပၚလိမ့္က်ဖို့အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတယ္…..
ေအာ္.. ရက္စက္လိုက္တာအခ်စ္ရယ္… ဘာမွန္းမသိရဘဲ စြန့္ခြာခံရသူအဖို့ေတာ့..
အလြမ္းမေျပႏိုင္….
ေတာက္… စူးခနဲ့ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ က်လုလုမ်က္ရည္ကို ျပန္သြင္း… ၾကည့္လိုက္ေတာ့..
မင္းေတာ္ေတာ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးပါလား.. ငါ သတ္လိုက္ရေသေတာ့မယ္။
ေျပာသာေျပာတာ လက္ကေတာ့ ကိုက္ေနတဲ့ျခင္ကို ေဖာင္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ရိုက္သတ္ၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္။
အားရပါးရ ကုတ္အၿပီးမွဘဲ… ဟင္း..အခုမွဘဲ ေနသာထုိင္သာရွိသြားေတာ့တယ္။
… ေစာေစာက ငါခံစားေနတာဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္…
မထြက္ေတာ့တဲ့ မ်က္ရည္ကို အတင္းျပန္ညွစ္ထုတ္… ဘာလဲ.. ေအာ္.. ကိုယ္ဘာအမွားမ်ားလုပ္မိလို့လဲ… နည္းနည္းေလးေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးမင္းေပးခဲ့သင့္တယ္။
ေဟာ… မ်က္ရည္နည္းနည္းထြက္ခ်င္လာၿပီ… တျဖည္းျဖည္းနဲ့ခိုလာတဲ့မ်က္ရည္…
….ေဒါက္ခနဲ့အက်..
အား……..
ဟ.. ဘာသံပါလိမ့္…
နင္ကငါ့ကိုရိုက္တယ္.. ဟုတ္လား… ငါ့မိဘေတာင္ ငါ့ကို မရုိက္ဘူး…. ၀ုန္း.. ဒုန္း..
အာ…. အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံက လင္မယား က်ီစယ္ေနၾကတာ… ဒါေပမဲ့ ဒီက်ီစယ္ပံုႀကီးကေတာ့ မမိုက္ပါဘူး….
ရွိေစေတာ့… သူမ်ားျပသနာကိုအသာထား.. ကိုယ့္ဖီလင္ကိုယ္ျပန္သြင္းဦးမွ…
ရင္ထဲမွာ.. နာတယ္.. စိတ္မေကာင္းဘူး..
ဘာ…. နင္ကမ်ားငါ့ကို့ ျပန္ေအာ္တယ္… ငါတီးလိုက္လို့.. ထပ္နာဦးမယ္..
ေအာင္မာ.. ရွင္ကမ်ား.. ေစာေစာက အငိုက္မိသြားလို့ခံလိုက္ရတာ.. အခုလာရိုက္လို့ကေတာ့ နဖာခ်ီးပါ ဖင္ထုိင္လ်က္လဲသြားမယ္.. လာခဲ့…
ေအာင္မယ္.. ငါထပ္လုပ္ရ ႏွပ္ခ်ီးပါ ေအာ္ပဒါလိုက္သြားမယ္.. ဒုန္း.. ခြမ္း..
ေအာင္မေလး… အရပ္ကတို့ေရ.. ၾကားလို့မွေကာင္းၾကေသးရဲ့လား.. သူက က်ဳပ္ကို ထပ္ရုိက္ခ်င္ေသးသတဲ့….
အာလာလာ… ဒီလူေတြေတာ့ ခနေလးေတာင္ အနားမေပးပါလား…ျဖစ္ႏိုင္ရင္သြားထုိင္ ကေတာ့ဆိုရင္လည္း ထိုင္ကေတာ့ပါမယ္…. ၃ မိနစ္ေလးေလာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းခံစားခြင့္ေပးရင္ ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္မွာဘဲ….
…. ဘုန္း… ၀ုန္း.. ခြမ္း..
…အီး.. ဟီး.. ဟီး…
ဟ…. ဘာလို့ဒီေလာက္ေသာင္းက်န္းေနတာလဲ… ဒီမွာ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလးေတာင္ နားေအးပါးေအးမေနရဘူး… ရည္းစားနဲ့ကြဲလို့ ရည္းစားမ်က္ႏွာ ျမင္ေယာင္ၿပီး အပီအျပင္ခံစားမလို့ဟာ….ျခင္ကကိုက္လိုက္၊ ဆူညံလိုက္နဲ့… တစက္မွကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး မရွိဘူး… နည္းနည္းပါးပါးကိုယ္ခ်င္းစာပါဦး.. ဒီမွာ ငိုခ်င္လို့.. ဘယ္နားကမ်က္ရည္က်ရမွန္းမသိေအာင္ မလုပ္ပါနဲ့… ျခင္လည္းျခင္ေလာက္.. လူလည္းလူေလာက္.. ေတာ္ေတာ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးတယ္…
….မွတ္ထား…
မတတ္ႏိုင္ဘူး… တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္မွ ခံစားလို့မရတာ… ေပးတဲ့အေျခအေနနဲ့ဘဲ ခံစားၿပီး အားလံုးကို ပိတ္ေျပာျပစ္လိုက္တယ္… ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ့ က်န္ေနမဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္နဲ့ ျခင္ကို ေတြ ့ၿပီး ေက်နပ္သြားတယ္…
Friday, April 11, 2008
Friday, April 4, 2008
စကားခ်ဳိေတြရဲ့ေနာက္မွာ....
အနားမွာ လာကပ္ၿပီး တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ သူေၾကာင့္ လံုး၀မပတ္သက္ေတာ့ဘူးလို့တင္းထားတဲ့ ဆည္းဆာရဲ့ စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း အားနည္းလာတယ္…
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ ့ရဲ့အနမ္းေတြနဲ့ ခ်စ္ခြန္းသီမွဳေတြေအာက္ .. နာက်င္ရွဳပ္ေထြးလွတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္မွာ ဆည္းဆာ ကမွန္းမသိ.. ကေနလ်က္သားျဖစ္လာတယ္…
ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးေနာက္တေန့မွာ လန္းလန္းဆန္းဆန္းဘဲ ဆည္းဆာ အိပ္ယာကေန ႏိုးလာတယ္…
ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီဆိုမွေတာ့ မ်က္လံုးပြင့္ပြင့္ခ်င္း ျမင္ခ်င္ေနတာက ကိုယ့္ခ်စ္သူမ်က္ႏွာေလးဘဲေလ… ဆည္းဆာ ေရမိုးခ်ဳိး၊ သန့္ရွင္းၿပီးတာနဲ့ ခ်စ္သူအလာကို ဘယ္သူမွ မရိပ္မိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ေမွ်ာ္ေနမိတယ္…
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့ ဖုန္းေျပာသံကို အမွတ္မထင္ၾကားလိုက္ရတယ္…
… ၾကည့္စမ္း မိန္းမ… နင့္မွာရည္းစားရွိတာကို လွ်ဳိထားတယ္… ရည္းစားျဖစ္တာၾကာၿပီလား…. နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ.. ေအာ္.. ကိုၿဖိဳးလား.. ဟ.. သူကငါ့သူငယ္ခ်င္းဘဲေလ…
ဆည္းဆာ မ်က္လံုးေတြ ျပာသြားတယ္.. ေတာ္ေသးတာေပါ့.. သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို့အလုပ္နဲ့ သူတို့ရွဳပ္ေနၾကလို့….
ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဆည္းဆာကို… ဟဲ့.. ဆည္းဆာ.. ကိုၿဖိဳးႀကီးက ရည္းစားရတာေတာင္ ငါတို့ကို မေျပာျပဘူး.. နင္သိလား.. သူ ့ေကာင္မေလးက ငါနဲ့သိတယ္.. အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတာဘဲ…
ဆည္းဆာ ရင္ထဲမွာ က်င္လာတယ္… ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူငယ္ခ်င္းအေရွ့ကေနၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးသြားလိုက္ခ်င္တယ္…..
…. ဆည္းဆာကို ဘာလို့လွည့္စားခ်င္ရတာလဲကိုၿဖိဳးရယ္…. ဘာအၿငွိိဳးေတြနဲ့ နာက်င္ေစခ်င္တာလဲ…
ကိုၿဖိဳးနဲ့ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကတာ.. သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း မေျပာရဲတဲ့ ဆည္းဆာကေတာ့ ဟန္မပ်က္.. ဟုတ္လား.. လို့ဘဲ ျပန္ေမးရေတာ့တာေပါ့… သူတို့ေတြသာသိရင္ ဆည္းဆာကို အရမ္းစိတ္ဆိုးၾကမွာ ဆည္းဆာသိတယ္… ဘာျဖစ္လို့လည္းဆိုေတာ့ ကိုၿဖိဳးလို အရမ္းခ်စ္သူမ်ားတဲ့လူနဲ့ ဆည္းဆာကို သူတို့က အရင္ကတည္းကနဲ့ သေဘာတူၾကတာမဟုတ္ဘူး… အေပါင္းအသင္းအျဖစ္နဲ့သာ ေပါင္းေနေပမဲ့.. ကိုၿဖိဳး ဆည္းဆာကို စၿပီးေတာ့ စိတ္၀င္စားကတည္းကနဲ့ သူတို့က အရင္ကန့္ကြက္ၾကတာ….
အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ကိုၿဖိဳးေရာက္လာလို့ အားလံုးဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေထြရာေလးပါး ေနာက္ၾကတယ္.. အဲဒီအထဲမွာ ကိုၿဖိဳးရဲ့ ေကာင္မေလးအေၾကာင္းေတာ့ လံုး၀မပါဘူး… ဆည္းဆာကသာ ဘာမွ၀င္မေျပာဘဲနဲ့ တည္တည္ေလးဘဲ ေနေနလိုက္တယ္….
သူငယ္ခ်င္းေတြ အျပင္ထြက္တဲ့လူထြက္.. အခန္းထဲမွာ အလုပ္ရွဳပ္တဲ့လူ ရွဳပ္ေနခ်ိန္မွာ သူက ဆည္းဆာနားကို လာၿပီးေတာ့ အနမ္းတခ်က္နဲ့…
…ဆည္းဆာ.. ဘာျဖစ္ေနတာလဲ.. ကိုယ့္ကိုဘာစိတ္ေကာက္ေနတာလဲ ခ်စ္သူေလးရဲ့…
..သြားပါ.. ကိုၿဖိဳးရဲ့ ခ်စ္သူ ျမတ္မြန္ဆီကို သြားပါ.. ဆည္းဆာနားကို မလာပါနဲ့..
ေအာ္.. ဆည္းဆာက သူနဲ့ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကို စိတ္ေကာက္ေနတာလား… ခ်စ္သူေလးကလည္းကြာ… ကိုယ္က အနားမွာရွိတဲ့.. ေဟာဒီကအရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဆည္းဆာေလး တေယာက္တည္းကိုဘဲ စိတ္ထဲမွာ ရွိတာပါ.. သူက အေ၀းႀကီးမွာ.. ေနာက္ေတာ့ သူ ့ဟာသူၿပီးသြားလိမ့္မယ္…
ဆည္းဆာ.. သူ ့ကိုအေၾကာင္သားၾကည့္ေနမိတယ္.. ရည္းစားတေယာက္ကို အဲဒီေလာက္ လြယ္လြယ္ထားတတ္တဲ့ သူ ့ကိုလည္း အံ့ၾသေနမိတယ္….
… ကိုၿဖိဳး ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ.. တဖက္မိန္းကေလးရဲ့ အခ်စ္ကို နည္းနည္းပါးပါး တန္ဖိုးထားပါဦး…
ဟာ.. ဆည္းဆာကလည္း သူက ကိုယ္နဲ့ အေ၀းႀကီးမွာ.. သူဘာလုပ္ေနလဲကိုယ္မသိရ.. ျမင္လဲမျမင္ရ.. ဒါေတြထားလိုက္ပါကြာ.. အခု ဆည္းဆာနဲ့ကိုယ္ အနားမွာ အတူရွိေနတုန္း.. စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ့ ေနရေအာင္ကြာ…
ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး…. ဆည္းဆာရင္ထဲမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ၀မ္းနည္းလာတယ္…
ဆည္းဆာ တန္ဖိုးထား ခ်စ္တဲ့သူက အခ်စ္ကို လံုး၀မွ တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ့သူ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား…
ဆည္းဆာစိတ္ထဲမွာ သူွ ့ကို ေလးေလးနက္နက္ ထားလို ့မျဖစ္ေတာ့ဘူး… တခ်ိန္မွာ သူ.. ဆည္းဆာကို ထားခဲ့ရင္ျဖစ္ျဖစ္.. ဆည္းဆာက သူ ့ကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့လို ့ထားခဲ့ရင္ျဖစ္ ျဖစ္ သူနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ခံစားမွဳေတြ ဆည္းဆာသယ္သြားလို ့မျဖစ္ဘူး..
တကယ္ဆို.. ဆည္းဆာက အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္သူပါ… အားနည္းခ်က္ဆိုတာသိေနေပမဲ့… အလိုလိုေနရင္း အားငယ္တတ္၊ အားနာတတ္ေတာ့ ဆည္းဆာ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို့မရဘူး…
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဇာတ္လမ္း အဆံုးသတ္က ဘယ္လိုမွ မလွပႏုိင္ဘူးဆိုတာ ဆည္းဆာ တထုိင္တည္းမွာဘဲ သိလုိက္တယ္…
သူေပးတဲ့အနမ္းေတြနဲ့ စကားလံုးလွလွေလးေတြလည္း ဆည္းဆာအတြက္ မခ်ဳိေတာ့ဘူး.. အေပြ ့အဖက္ေတြလည္း ရင္ခုန္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး… ဘာမွထုတ္မေမးေပမဲ့.. သူ ့ကို သတိအေနအထားနဲ့ဘဲ ဆက္ဆံေနခဲ့တယ္… ဆည္းဆာ.. ေ၀ဒနာတေပြ ့တပိုက္ႀကီး မပိုင္ဆုိင္ခ်င္ဘူး..
သူကေတာ့ ဆည္းဆာကို ေတြ ့ရင္ၾကင္နာတယ္.. မေတြ ့ရင္လည္း စာထဲမွာ အရမ္းလြမ္းတယ္၊ သတိရတယ္ဆိုတာေတြကို ေျပာေလ့ရွိတယ္....
… တခ်ိန္ကဆည္းဆာတိတ္တဆိတ္ခ်ခဲ့တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို့.. အဲဒါက.. တဖက္လူက ဘာမွမသိလို့ သူ ့အခ်စ္ကို ယံုၾကည္ေနတာ.. သူ ့ကိုဆက္ၿပီးေတာ့ လက္ခံေနတာ အျပစ္မရွိဘူး… ဆည္းဆာက အားလံုးကို သိေနရဲ့သားနဲ့ သူ ့ကိုဆက္ၿပီး ေတာ့ လက္ခံေနတယ္ဆိုရင္ ဆည္းဆာေလာက္ မိုက္တဲ့လူရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး… အဲဒီေတာ့… ဆည္းဆာ သူနဲ့ဇာတ္လမ္းကို ရပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္….
အခုေတာ့… ဆည္းဆာ သူနဲ့ အေ၀းဆံုးမွာရွိေနတယ္… အခ်စ္ကိုတန္ဖိုးမထားသူေတြရဲ့ ထံုးစံအတုိင္း သူကေတာ့ အသစ္အသစ္ေလးေတြနဲ့ေပါ့… ဆည္းဆာကလည္း သူနဲ့ပတ္သက္တာေတြအားလံုးကို ေမ့ၿပီး ဘ၀အတြက္ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိရွိအသံုးခ်ၿပီး.. ပူျပင္းေတာက္ေလာင္တဲ့ သူ ့အခ်စ္နဲ့ေ၀းတဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေက်းလက္မွာ အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးငယ္ေတြနဲ့ ေပ်ာ္လွ်က္….
Thursday, April 3, 2008
တခနေလးေတာင္မေပ်ာ္ရပါလားေနာ္
အသံေတြၾကားေနရတယ္.....
စီးပြားေရးပိတ္ဆို့မွဳေတြလုပ္လို့.. စက္ရုံေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကေနၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီအလုပ္ရုံေတြမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့.. အလုပ္သမားေတြ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ထမင္းငတ္ၾကတယ္.. အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ၾကတယ္...
..အဲဒါမဟုတ္ဘူးလား.. ဟုတ္တယ္.. သူတို့ေျပာတာမွန္တယ္။
အလုပ္ရုံေတြထြက္သြားတယ္... ျပည္သူေတြ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ၾကတယ္။
ေနာက္ထပ္အသံတစ္သံထြက္လာတယ္...
စီးပြားေရးပိတ္ဆို့မွဳကို ေထာက္ခံရတာဟာ.. တကယ္တမ္း ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳေတြလာလို့ အလံုးလိုက္အရင္းလိုက္ အက်ဳိးျဖစ္ေနတာ လူထုမဟုတ္ဘူး... စစ္အစိုးရကသာ တကယ့္အႏွစ္ေတြနဲ့ အက်ဳိးအျမတ္ေတြရေနတာ....
ကဲ... သူတို့ေျပာတာေရာမမွန္ဘူးလား.... သူတို့ေျပာတာလည္း မွန္ေနတာဘဲ..
အခုလို အျငင္းအခံုျဖစ္ေနၾကတဲ့ေနရာမွာ.. ကိုယ့္ဖက္ကိုယ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ မွန္ေနၾကတာပါဘဲ.. လူႏွစ္ဦးရဲ့ အလယ္မွာ လက္၀ါးကိုျဖန့္ၿပီး ေထာင္ျပလို့ကေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးကေတာ့ လက္ဖမိုး (ဒါမွမဟုတ္) လက္ဖ၀ါးကို တၿပိဳင္တည္းျမင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး....
အဲဒီေတာ့... ႏွစ္ဖက္လံုးကို ဆက္ၿပီးေတာ့ ေပးျငင္းေနမယ္ဆိုရင္ အျငင္းလြန္လို့ စိတ္ဆိုးၿပီး ထသတ္လို့ ႏွစ္ဖက္စလံုးသာ ေသသြားမယ္.... အေျဖေတာ့ သိသြားၾကမွာမဟုတ္ဘူး...
အဲဒါက သူတို့ႏွစ္ဖက္ၾကား မိမိရဲ့အျမင္... အဲ.. မိမိကိုယ္တိုင္ကေရာ အေျဖကို သိသလားဆုိေတာ့.... မသိပါဘူး.. ဟဲဟဲ...
ဒါေပမဲ့ မိမိရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးကိုေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ အာေခ်ာင္ပါရေစ...
ဒီေနရာမွာ.. မိမိအေနနဲ့ဆိုရင္ေတာ့ ဘက္သံုးဘက္လို့ျမင္ပါတယ္။ တဖက္က ပိတ္ဆို့မွဳကို ေထာက္ခံသူ.. ေနာက္တဖက္က မေထာက္ခံသူနဲ့ ေနာက္ဆံုးတဖက္ကေတာ့ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ လာၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြပါဘဲ...
က်မကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းအရာမွာ ေထာက္ခံတဲ့လူအေနနဲ့ေရာ၊ မေထာက္ခံတဲ့လူအေနနဲ့ေရာ.. ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီးေတာ့ ၀င္ၾကည့္လိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူတို့ဘက္နဲ့သူတို့မွန္ေနတာကို ေတြ့ရလို့ ေနာက္ထပ္.. ကိုယ္ခံစားၿပီး မ၀င္ၾကည့္ရေသးတဲ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြေနရာကို ၀င္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္...
.. ခနေလးေစာင့္...
ၿပီးရင္.. စီးပြားေရးသမားတေယာက္ရဲ့ ခံစားမွဳေလးေတြ၊ စိတ္ကူးေလးေတြ လာျပန္ေျပာျပမယ္..
...ရွဴး.. တိတ္တိတ္ေလး.. အခုေတာ့ ဘယ္သူ့ကိုမွမေျပာျပနဲ့ဦး...
ေဘာင္း.... !!
အို့... ငါတကယ္ကိုဘဲ အရမ္းခ်မ္းသာသြားပါလား...
ၾကည့္စမ္း.. ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ၊ တုိက္ေတြ၊ ပိုက္ဆံေတြနဲ့ ငါပိုင္ဆိုင္တဲ့လုပ္ငန္းႀကီးေတြ...
လုပ္ငန္းအသစ္တိုးခ်ဲ့ဖို့အတြက္ အဓိကလုိအပ္တာက လုပ္ခနည္းနည္းဘဲ ေပးရတဲ့ အလုပ္သမားေတြရွိတဲ့ေနရာ... လုပ္ကိုင္လို့နည္းနည္းေဘာင္က်ယ္တဲ့ေနရာနဲ့.. ေစ်းကြက္ေကာင္းေကာင္းရဖို့စဥ္းစားရမယ္...
ေအာ္.. အႀကံရၿပီ.. ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဘဲ စီးပြားေရးလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့... ေတာ္ေတာ္ကိုက္မယ္... (ကိုယ့္ႏုိင္ငံအေၾကာင္းဆိုေတာ့ ပိုသိတယ္..) လုပ္အားခလည္း အမ်ားႀကီးေပးစရာမလိုဘူး (ေဒၚလာနဲ့တြက္ရင္..) အာမခံေၾကးလဲ ေပးစရာမလိုဘူး.. အဓိက..က ဆုိင္ရာပိုင္ရာေတြနဲ့ အဆင္ေျပရင္ၿပီးၿပီ...
ေဟ့.. ခ်စ္သုေ၀... အေျခအေနေတြဘယ္လိုလဲ... စီးပြားေရးသမားတေယာက္ရဲ့ အေတြ့အႀကံဳေကာင္းရခဲ့ရဲ့လား..
အဲဒါနဲ့ မိမိလည္း... အေတြ့အႀကံဳေကာင္းေတာ့ ရခဲ့ပါတယ္.. အခြင့္အေရးရတုန္း ငါက အက်ဳိးရွိေအာင္ အလုပ္ပိုလုပ္မိပါတယ္... ဒါေပမဲ့ တခါမွ ျမတ္တယ္မရွိဘူး...
ဟ... နင္ရဲ့ထုတ္ကုန္က ေရာင္းမေကာင္းလို့လား...
မဟုတ္ဘူးဟ.. ထုတ္ကုန္က ဘာမွမဟုတ္ဘူး.. အာဏာပိုင္ေတြကို ေပးလိုက္ရတဲ့ေငြေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူး... အဲဒါလည္း. .ေအးေအးေဆးေဆးအလုပ္မလုပ္ရပါဘူး.. ငါ့အလုပ္က နည္းနည္း ၀င္ေငြေကာင္းလာရင္.. လာၿပီးေတာ့ ၿခိမ္းေျခာက္လုိက္.. အခြန္ေငြေတြဆတိုးေကာက္လိုက္.. မဟုတ္က၊ ဟုတ္က.. စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြက တိုးလာလိုက္နဲ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ဖို့ေကာင္းတယ္...
ႏိုင္ငံရဲ့စီးပြားေရးအေျခအေနကလည္း တခါမွမၿငိမ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ရွိတာေလးေတြ မကုန္ခင္ အျမန္ျပန္ထြက္ရတာဘဲ သူငယ္ခ်င္းတို့ေရ....
နင္က ျပင္ပကလူေတြ စီးပြားေရးပိတ္ဆို့မွဳေတြ ေတာင္းဆိုေနလို့ ထြက္လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္..
ဘယ္ကလာ.... ဘယ္ေလာက္ဘဲ ပိတ္ဆိုမွဳေတာင္းေတာင္း... ငါအျမတ္ရရင္ ငါဆက္လုပ္မွာေပါ့... မျမတ္ရင္ေတာ့လား... ကန္ေတာ့ပြဲနဲ့ လာေခၚၿပီး လုပ္ခုိင္းရင္ေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး...
ကဲ... တကယ္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြဆိုရင္.. ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာ စဥ္းသာ စားၾကည့္ေတာ့...
ႏြားနဲ့ႏွဳိင္းတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး... ေတြးခုိင္းတာပါ.... ဟီးဟီး....
